Wiersze w tomiku „Wysoko w ziemi” są listem do ukochanej osoby. Przybierają formę krótką z wieloma obrazowymi metaforami. «Może nasze ułomności są darem…» *** zrozum wypowiedziała nie jestem z plastiku pod pościelą z kory zrywam senne iluzje borykam się w bólu gdy tylko pomyślę że dwa składniki smoothie nie są takie same nie łagodzą dolegliwości na powszechny strach i całą spuściznę refleksji o moim powietrzu *** rozłożone ramiona naturalnie na opak przytulone gałęzie twoich dłoni kosztowały ceglaste rumieńce naszych wspomnień gościły całusy mrugnięcia oczu podobne do tych z dzieciństwa *** źródełko szczęścia pomyliło się nieco oszronione stopy poprowadziły mnie daleko dalej niż myślałam policzalne dni wypełniły rozum i serce tykające zbyt szybko punktowo *** usiadłam bez zachwiania woda oddała to co jaskrawe i różowe oddaliłam się w przeciągu marzeń wzruszeń narysowałam palcem na szybie mój ostatnio brzmiący oddech prosząc o więcej czułości *** pochmurne cumulusy rozwiały zdziwione sł